Witam serdecznie ponownie w mojej zatęchłej, ale jakże przytulnej Norze RetroBorsuka! Bez owijania w ceregiele, ale z nieodłączną herbatką ziołową i nazbieranymi w nocy dżdżownicami w formie przekąski przejdę od razu do tego, co tygrysy eee borsuki lubią najbardziej. Czyli mięsa każdego retro gracza! Na początek poniżej przedstawię 10 wybranych przeze mnie gier na małe Atari oraz Commodore. Będzie to subiektywna lista wybranych przeze mnie gier, z krótkim opisem, sterowaniem, wspomnieniem jak to kiedyś bywało z danym tytułem oraz krótką informacją jak teraz odbieram dany hit po latach. Każdą grę podsumuję oceną i nie zdziwcie się jeżeli będą one wysokie. Do niektórych mam prawdziwy sentyment. Nie jest to lista „the best of”, ani od najlepszej do najgorszej w zestawieniu. Jak mi jakiś tytuł wpadnie do borsuczego łba to tutaj zagości. Zacznę od dziesięciu hitów, a resztę przedstawię w dalszych częściach mojego bloga. So let go! Jump In! Oh well, what you waiting for? Jak śpiewa FrouFrou – jedziemy – poniższe gry ogrywam na Atari, gdyż jako wychowany na nich to dla mnie najlepsze wersje. Jeżeli dany tytuł występuje także na C64, będzie to zaznaczone. Z perspektywy czasu, różnice w nich są tak nieznaczne, że nieraz nie ma o co toczyć piany… Wojenki typu Atari vs Commodore przetrwały do dziś, a ja szczerze – mam to w dupie!
RIVER RAID
ACTIVISION 1982
AUTORKA: CAROL SHAW
strzelanina
(Atari / Commodore)
OPIS: ojciec shootem’upów? Całkiem możliwe, pewne, że najbardziej popularna gra na Atari i Commodore – obecna praktycznie u każdego posiadacza tego sprzętu w Polsce jak i na świecie. Jak sama nazwa wskazuje – lecimy samolotem nad rzeką, prowadząc ostrzał wrogich jednostek począwszy od helikopterów, poprzez samoloty, czołgi i inne przeszkadzajki. Przedzieramy się przez kilkadziesiąt poziomów tankując po drodze potrzebne paliwo i niszcząc na końcu etapu most blokujący nam drogę. Proste? Jak drut! Wciąga? Jak bagno!
PLUSY: prostota zasad i natychmiastowość, płynny scrolling co w tamtych czasach nie było standardem, niesamowita grywalność! Kilkadziesiąt poziomów jak i nie więcej, ponadczasowość, elementy taktyki – tankujemy lub strzelamy!
MINUSY: brak i juch!
STEROWANIE: lewo i prawo – sterowanie samolotem na boki, góra i dół – przyspieszanie i hamulec, FIRE – strzał.
KIEDYŚ: pamiętam jak podziwiałem w klubach komputerowych maniaków dochodzących do 50 mostu bez skuchy, później sam byłem takim maniakiem… no może do 40 mostu.
TERAZ: wyciągajcie swoje Ataryny i Komody – River Raid jest ponadczasowy! Dalej nic nie stracił ze swojej grywalności. Jeden z klasyków wszechczasów!
PS. GRAMY NA GAZIE Z NOWĄ RECENZJĄ ORAZ TURNIEJOWYMI ZMAGANIAMI VIDEO W RIVER RAID:
Gramy Na Gazie – Turniej Video | Recenzje (River Raid, Keystone Kapers, Gyruss, Pac-Mad)
ARCHON
ELECTRONIC ARTS 1983
AUTORZY: ANNE WESTFALL, JON FREEMAN, PAUL REICHE
planszowo – zręcznościowa
(Atari / Commodore)
OPIS: taktyczno zręcznościowa gra planszowa. Dla dwóch lub jednego gracza (pojedynek z komputerem). Siły Ciemności oraz Światła stają naprzeciw siebie w ostatecznej bitwie! Każda armia posiada własny unikalny bestiariusz (z wyjątkiem podstawowych pionów). Od trolli, przez jednorożce, dżiny, smoki, bazyliszki, na czarownikach zaś kończąc. Postacie posiadają zróżnicowane ataki: od walki wręcz, poprzez ognisty oddech smoka, wysysanie życia przez banshee, wybuchy feniksa czy wzrok bazyliszka! Do tego różnią się szybkością, wytrzymałością i siłą ataków! Niezłe zróżnicowanie jak na 8 bitową grę! Czarownicy dodatkowo co robią? No jak – czarują i przywołują żywioły! Zajęcie wszystkich magicznych pól lub wyrżniecie przeciwnika oznacza zwycięstwo. Dodatkowo wojska Światła są mocniejsze na jasnych polach zaś siły Ciemności odwrotnie. Neutralne pola zmieniają swoje odcienie w czasie rozgrywki. Po planszy poruszamy pionami niczym w szachach, zaś w przypadku starcia mamy zręcznościową walkę!
PLUSY: taktyka, strategia i naparzanka w jednym, różnorodność, świetna miodność jak i żywotność na dwóch graczy.
MINUSY: dla jednego gracza po pewnym czasie nuży, trzeba poświęcić dłuższą chwilę aby zrozumieć zasady.
STEROWANIE: plansza taktyczna (Joy – sterownie kursorem, postaciami i FIRE – zatwierdzanie komend), walka (Joy – sterowanie postacią i FIRE – wykonywanie ataku postaci).
KIEDYŚ: pamiętne boje z moim kuzynem Krzyśkiem, którego pozdrawiam. Bitwa Pięciu Armii to przy tym pikuś!
TERAZ: dla jednego gracza po obcykaniu taktyki komputera lekko nużąca. Dla dwóch doświadczonych graczy – gra na lata.
DLA SAMOTNEGO GRACZA:
DLA DWÓCH DOŚWIADCZONYCH GRACZY
PS. GRAMY NA GAZIE Z POJEDYNKIEM VIDEO, RECENZJAMI DWÓCH CZĘŚCI ARCHONA ORAZ OPOWIADANIEM FANTASY:
Gramy Na Gazie | Archon – Video (recenzja, przejście gry, kontynuacje, ciekawostki)
BOULDER DASH 1 i 2
FIRST STAR SOFTWARE 1984
AUTORZY: PETER LIEPA, CHRIS GRAY
logiczno – zręcznościowa
(Atari / Commodore)
OPIS: mrówką zwaną Rockford zbieramy diamenty rozrzucone w jaskiniach. Aby przejść do kolejnego etapu musimy zebrać ich określoną liczbę. Życie uprzykrzają kamienie tarasujące nam drogę, które mogą spaść nam na łeb oraz różnego rodzaju przeszkadzajki uprzykrzające życie. Oczywiście można je zabić zrzucając im głaz na głowę. Co więcej, na niektóre musimy polować, bo z nich właśnie dostajemy świecidełka. Pojawiają się jeszcze elementy takie jak woda zalewająca obszar, która po zblokowaniu kamykami zamienia się w klejnoty czy mury zmieniające kamienie w diamenty.
PLUSY: prostota rozgrywki i natychmiastowość, w dalszej części gry przeradza się w główkowanie i kombinowanie z elementami taktyki. Replayability, multum plansz – litery alfabetu – plus ich wariacje zmieniane klawiszami funkcyjnymi dają godziny grania. Nowe elementy wprowadzane stopniowo przykuwają gracza do ekranu. Syndrom jeszcze jednej planszy. Należy wspomnieć jeszcze o Boulder Dash Construction Kit, który wyszedł kilka lat później i pozwalał na tworzenie własnych plansz oraz zgrywanie ich na dyskietkę lub kasetę.
MINUSY: druga część ma wygórowany poziom trudności, więc początkujący lepiej niech zaczną od jedynki.
STEROWANIE: Joy – poruszanie Rockfordem, przepychanie kamieni jeśli za nim mamy wolne pole. FIRE – wybieranie ziemi obok Rockforda w każdym z czterech kierunków.
KIEDYŚ: godziny, co ja mówię goooodziny przegrane w Burdel Dasza i jego wariacje. Pozdrawiam mamuśkę Krystynę, która potrafiła siedzieć dniami i główkować razem z naszą kochaną mrówą, czyli Rockfordem. Ulubiona KOMNATA – „I”.
TERAZ: obok Tetrisa chyba najbardziej sklonowana gra wszechczasów! Na każdą platformę są setki wersji. Także na 16 bitów i co więcej, gra wychodzi do tej pory na różne sprzęty. Uczeń Sokobana, który przerósł mistrza.
H.E.R.O
ACTIVISION 1984
AUTOR: JOHN VAN RYZIN
zręcznościowa – platformer
(Atari / Commodore)
OPIS: jako bohater wyposażony w śmigło, laser z oczu, dynamit i awanturnicze serducho ruszamy na ratunek naukowcom (może i górnikom jak twierdzi Naczelny, moja wyobraźnia podpowiadała mi, że naukowcom), uwięzionym w jaskiniach planety na krańcach wszechświata. Wiem, że H.E.R.O. to skrót – ale sami poczytajcie sobie w grze co oznacza. Po drodze czyhają na nas paskudztwa pokroju nietoperzy, ptaków, węży czy macek. Do tego drogę blokują nam ściany, które musimy wysadzać dynamitem, udostępnionym nam w ograniczonej liczbie. Dorzućcie do tego ogniste wariacje ścian, sufitów i podłóg oraz ubywający tlen i widzicie, że jesteście w dupie!
PLUSY: różnorodność rozgrywki przy prostocie zasad i salonowym charakterze. Activision w tamtych czasach to była firma killer! Pierwsze jaskinie są króciutkie, schodząc coraz niżej i niżej spotykamy nowsze zagrożenia, a z czasem nawet i dwie drogi do wyboru. Szerokie możliwości postaci jak na lata gry.
MINUSY: można się zakorkować na amen z powodu braku bomb lub nawet wysadzić w powietrze (ale w sumie żaden to minus)
STEROWANIE: lewo i prawo – poruszanie bohaterem, góra – uruchomienie śmigła i lot (z opóźnieniem), dół – podłożenie bomby, FIRE – strzał laserem (można tak zniszczyć ściany, ale trwa to zdecydowanie za długo).
KIEDYŚ i TERAZ: miłość od pierwszego wejrzenia, zaskakująca zróżnicowaniem i grywalnością. Jak większość gier Activision z tamtego okresu broni się do tej pory. Do tego przyciskami funkcyjnymi zmieniamy poziom trudności, a wierzcie mi, że nieraz naprawdę jest ciężko. Zapętlam na podstawowym poziomie buhaja!
PS. MEGA RECENZJA H.E.R.O. PLUS GAMEPLAY ORAZ OPOWIADANIE, KONWERSJE I REKORD WSZECHŚWIATA W PONIŻSZYM ODCINKU GRAMY NA GAZIE:
Gramy Na Gazie | H.E.R.O. – Video (recenzja, przejście gry, ciekawostki)
DROPZONE
US GOLD 1984
AUTOR: ARCHER MACLEAN
strzelanina
(Atari / Commodore)
OPIS: kosmiczny wojak wyposażony w odrzutowy plecak broni planety przed najeźdźcami z kosmosu. Niesamowicie dynamiczna strzelanina z możliwością zmiany kierunku lotu, obroną ludzi przed porwaniem i dużą ilością zaciekle atakujących wrogów. Graliście kiedyś w Defendera? Po prostu DEFENDER KILLER!
PLUSY: DYNAMIKA urywa łeb, płynność rozgrywki jak na 8 bitów jest niesamowita, adrenalina sączy się z uszu i tyłka, a odgłosy strzałów dudnią w czaszce. AKCJA NON STOP!
MINUSY: poziom trudności naprawdę daje w kość!
STEROWANIE: Joy – kierowanie bohaterem, FIRE – strzał (non stop strzelaj!), SPACJA – bomba, SHIFT (albo inny klawisz oprócz spacji) – kamuflaż (przez chwilę jesteśmy nietykalni),
KIEDYŚ: Ferrarri wśród shooterów, naprawdę SALONOWA jakość, której brakowało 8 bitowcom. Płynność plus szybkość rozgrywki urywająca łeb przy samym siedzisku i nie dająca chwili wytchnienia.
TERAZ: niektóre wydawane nawet dzisiaj strzelaniny a’la retro, bledną przy STREFIE ZRZUTU jeśli chodzi o dynamikę, płynność, intensywność oraz pompowaną do żył adrenalinę! Killer w chuj i trudne w juch!
PS. GAMEPLAY ORAZ ROZBUDOWANĄ RECENZJĘ DROPZONE ORAZ INFO O KONTYNUACJACH I KONWERSJACH ZNAJDZIECIE TAKŻE WE WPISIE GRAMY NA GAZIE:
Gramy Na Gazie – Turniej Video | Recenzje: Robotron 2084, Bandits, Loco, Dropzone
-„Kukułeczka kuka Borsuk wyrka szuka!” Na dzisiaj drodzy czytelnicy i miłośnicy starych, ale jarych gier – to wszystko! Idę spać! Godzina już….. ja pierniczę! Do zobaczenia w następnym odcinku!
